Ja swoje a życie swoje

Obiecywałam sobie, żadnych kotów więcej, ani jednego  koniec basta. Ja swoje a życie pisze swój scenariusz i już. Po kolei więc,jakiś czas temu zaliczyłam szpitalna wizytę i poznałam tam bardzo miła starszą panią nie wiadomo co jej było mnóstwo badań kobiecie robiono ja wyszłam ona została raz ją odwiedziłam i jeszcze nie wiadomo co jest grane. Jakież było moje zdziwienie kiedy po sześciu tygodniach odnalazła mnie jej siostra z wielką prośbą. Pani weźmie jej trzy koty bo nie ma się komu nimi zajmować.Normalnie wara mi opadła.wielkie prośby i tak dalej.Właścicielka kotów Pani Władzia zachorowała na nowotwór i wara mi opadła po raz drugi,leży w szpitalu i nie wiadomo kiedy wróci. No i co, Mańdzia wzięła, bo kto by się takim argumentom przeciwstawił. Na szczęście są wysterylizowane.Dobra wiadomość to taka że Pusia ma już nowy domek, Leoś i Mała są z nami. No dobra, 24 się karmi to i te 2 dam rade. Myślicie że to koniec? A gdzie tam. Kiedyś mądra kobieta powiedziała mi że wydzielam jakiś fluidy i te zwierzaki wiedzą gdzie przychodzić, a co dr. Doolittle jestem,do sedna kobieto,otóż w piątek rano siedzi kotek pod domem i zastanawiam się gdzie on ma oczy i czy oddycha. Na szczęście są tylko pogryzione i poropiałe. Zasmarkany, zakasłany. Od razu antybiotyk w tyłek, dzisiaj drugi. Jutro jadę do weta po następne. Kiedy emocje opadły domyśliłam kto jest właścicielem kota. Miła szczęśliwa rodzina, duży dom, prowadzą sklep, chodzą  do kościoła a dla kiciusia miejsca w domu nie ma, a dla takiego zaropielca tym bardziej, ręce opadają. Zdjęcia na razie nie ma, kocio jest odizolowany, widok zresztą niespecjalny.

 Leon

Mała

Żeby nie było że nic nie robię, wymajdrowałam sobie stroiczki z tego co pod ręką i tackę na której jeden stroik stoi, kilka obrazeczków. Konik skończony reszta się tworzy. Rozpisałam się, jak ktoś dotrwa do końca jest dzielny. Pozdrawiam serdecznie.